Προσωπική δήλωση στην οποία προέβη ο κ. Andrej Hunko, μέλος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής του κόμματος DIE LINKE στις 29/09/2011 ενώπιον της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής στο πλαίσιο της ψηφοφορίας του νομοσχεδίου για την διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) 
Απόσπασμα από τα πρακτικά της ολομέλειας της Γερμανικής Βουλής 29/9/2011
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι! Προβαίνω σε μία προσωπική δήλωση αναφορικά με την ψηφοφορία του EFSF και το κάνω ως κάποιος που κατάγεται από την ευρωπαϊκή πόλη του Aachen, ως κάποιος που μεγάλωσε στο τριεθνές αυτό σημείο ανάμεσα στο Βέλγιο την Ολλανδία και την Γερμανία και που συμμετέχει ενεργά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στο πλαίσιο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αλλά και ως μέλος της Attac, μιας πανευρωπαϊκής οργάνωσης που πολύ νωρίς απαίτησε, μεταξύ άλλων, την φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.
Αυτή η συζήτηση που κάνουμε σήμερα, όμως, δεν έχει τίποτα να κάνει με φιλοευρωπαϊκά ή αντιευρωπαϊκά αισθήματα, το ζητούμενο εδώ είναι ποιος πρέπει να πληρώσει το κόστος της κρίσης.
Καταψήφισα το EFSF πρώτον, διότι είναι, ουσιαστικά, ο αερόσακος για τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία αλλά και για τους κερδοσκόπους και τους χρηματοπιστωτικούς καρχαρίες, των οποίων η διάσωση πρόκειται να γίνει από φορολογικά έσοδα. Και αντί οι πιστωτές να συνεισφέρουν στα έξοδα που προκλήθηκαν από την κρίση, εγκαθιδρύεται ένας μηχανισμός κάλυψης κινδύνων για τα οφέλη που προκύπτουν από την κερδοσκοπία, ένας μόνιμος αγωγός από χρήματα των φορολογουμένων προς τον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το απορρίπτω είναι ότι τα προγράμματα λιτότητας που συνδέονται με το EFSF οξύνουν ακόμα περισσότερο την κρίση σε χώρες όπως ακριβώς η Ελλάδα. Αντί να γίνονται - για παράδειγμα στην Ελλάδα - περικοπές στις κοινωνικές παροχές και η δημόσια περιουσία να βγαίνει στο σφυρί, θα ήταν αναγκαίο για την Ελλάδα ένα κοινωνικο-οικολογικό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, χρηματοδοτούμενο από την συμμετοχή πιστωτών, μια γενναία φορολόγηση επί του κεφαλαίου και η μείωση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών.
Τρίτον, απορρίπτω το EFSF διότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει αποδημοκρατικοποίηση - και ειδικά απέναντι στο κοινοβούλιο μιας χώρας, της Ελλάδας, που είναι το λίκνο της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ειδικά τώρα με την κρίση θα ήταν αναγκαίο να οδηγηθούμε σε περισσότερη δημοκρατία - όπως για παράδειγμα στη συμμετοχή των πολιτών στη βάση δημοψηφισμάτων, όπως στην Ισλανδία όπου αποφασίστηκε με ψηφοφορία ποιος οφείλει να αναλάβει το κόστος της κρίσης στην υπόθεση της τράπεζας Icesave- Bank. Στην κρίση χρειαζόμαστε περισσότερη δημοκρατία, και όχι αποδημοκρατικοποίηση.
Η κρίση του ευρώ συνδέεται με την υπέρογκη αύξηση του ιδιωτικού πλούτου που, ουσιαστικά, αντιστοιχεί στο συνολικό δημόσιο χρέος σε επίπεδο Ε.Ε., καθώς και με τις τεράστιες αποκλίσεις του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μέσα στον χώρο του ευρώ. Προκειμένου να επιλυθεί η κρίση πρέπει το δημόσιο χρέος να μειωθεί με μια γενναία φορολόγηση επί της περιουσίας, το πλεόνασμα των γερμανικών εξαγωγών να εξισορροπηθεί με βιώσιμες αυξήσεις μισθών και να υπάρξει επιτέλους ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Τίποτα από όλα αυτά δεν προβλέπεται στο EFSF.
Ιδιαίτερη ντροπή αισθάνθηκα διαβάζοντας την επιστολή του Έλληνα Προέδρου της Βουλής, η οποία κοινοποιήθηκε σε όλους μας προχθές. Ζητεί την αναγνώριση και την εκτίμησή μας για τις περικοπές στον κοινωνικό τομέα, τις οποίες και απαριθμεί λεπτομερώς: περικοπές συντάξεων, περικοπές στον δημόσιο τομέα κ.ο.κ. Γνωρίζετε τον κατάλογο. Δεν μπορώ να εκφράσω εκτίμηση απέναντι σε μια τέτοια πολιτική.
Ούτε να ανταποκριθώ μπορώ σε αυτήν την πολιτική. Το αντίθετο: η υλοποίηση αυτού του προγράμματος δεν εκφράζει ούτε το άτομό μου, ούτε την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος της Αριστεράς - Die Linke. Αντίθετα αναγνωρίζω και εκτιμώ τη αντίσταση που προβάλλει ο ελληνικός λαός ενάντια στην κοινωνική βαρβαρότητα που εκδηλώνεται στην χώρα του και ενάντια στην οικονομική ανοησία.
Απόσπασμα από τα πρακτικά της ολομέλειας της Γερμανικής Βουλής 29/9/2011
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι! Προβαίνω σε μία προσωπική δήλωση αναφορικά με την ψηφοφορία του EFSF και το κάνω ως κάποιος που κατάγεται από την ευρωπαϊκή πόλη του Aachen, ως κάποιος που μεγάλωσε στο τριεθνές αυτό σημείο ανάμεσα στο Βέλγιο την Ολλανδία και την Γερμανία και που συμμετέχει ενεργά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στο πλαίσιο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αλλά και ως μέλος της Attac, μιας πανευρωπαϊκής οργάνωσης που πολύ νωρίς απαίτησε, μεταξύ άλλων, την φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.
Αυτή η συζήτηση που κάνουμε σήμερα, όμως, δεν έχει τίποτα να κάνει με φιλοευρωπαϊκά ή αντιευρωπαϊκά αισθήματα, το ζητούμενο εδώ είναι ποιος πρέπει να πληρώσει το κόστος της κρίσης.
Καταψήφισα το EFSF πρώτον, διότι είναι, ουσιαστικά, ο αερόσακος για τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία αλλά και για τους κερδοσκόπους και τους χρηματοπιστωτικούς καρχαρίες, των οποίων η διάσωση πρόκειται να γίνει από φορολογικά έσοδα. Και αντί οι πιστωτές να συνεισφέρουν στα έξοδα που προκλήθηκαν από την κρίση, εγκαθιδρύεται ένας μηχανισμός κάλυψης κινδύνων για τα οφέλη που προκύπτουν από την κερδοσκοπία, ένας μόνιμος αγωγός από χρήματα των φορολογουμένων προς τον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το απορρίπτω είναι ότι τα προγράμματα λιτότητας που συνδέονται με το EFSF οξύνουν ακόμα περισσότερο την κρίση σε χώρες όπως ακριβώς η Ελλάδα. Αντί να γίνονται - για παράδειγμα στην Ελλάδα - περικοπές στις κοινωνικές παροχές και η δημόσια περιουσία να βγαίνει στο σφυρί, θα ήταν αναγκαίο για την Ελλάδα ένα κοινωνικο-οικολογικό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, χρηματοδοτούμενο από την συμμετοχή πιστωτών, μια γενναία φορολόγηση επί του κεφαλαίου και η μείωση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών.
Τρίτον, απορρίπτω το EFSF διότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει αποδημοκρατικοποίηση - και ειδικά απέναντι στο κοινοβούλιο μιας χώρας, της Ελλάδας, που είναι το λίκνο της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ειδικά τώρα με την κρίση θα ήταν αναγκαίο να οδηγηθούμε σε περισσότερη δημοκρατία - όπως για παράδειγμα στη συμμετοχή των πολιτών στη βάση δημοψηφισμάτων, όπως στην Ισλανδία όπου αποφασίστηκε με ψηφοφορία ποιος οφείλει να αναλάβει το κόστος της κρίσης στην υπόθεση της τράπεζας Icesave- Bank. Στην κρίση χρειαζόμαστε περισσότερη δημοκρατία, και όχι αποδημοκρατικοποίηση.
Η κρίση του ευρώ συνδέεται με την υπέρογκη αύξηση του ιδιωτικού πλούτου που, ουσιαστικά, αντιστοιχεί στο συνολικό δημόσιο χρέος σε επίπεδο Ε.Ε., καθώς και με τις τεράστιες αποκλίσεις του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μέσα στον χώρο του ευρώ. Προκειμένου να επιλυθεί η κρίση πρέπει το δημόσιο χρέος να μειωθεί με μια γενναία φορολόγηση επί της περιουσίας, το πλεόνασμα των γερμανικών εξαγωγών να εξισορροπηθεί με βιώσιμες αυξήσεις μισθών και να υπάρξει επιτέλους ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Τίποτα από όλα αυτά δεν προβλέπεται στο EFSF.
Ιδιαίτερη ντροπή αισθάνθηκα διαβάζοντας την επιστολή του Έλληνα Προέδρου της Βουλής, η οποία κοινοποιήθηκε σε όλους μας προχθές. Ζητεί την αναγνώριση και την εκτίμησή μας για τις περικοπές στον κοινωνικό τομέα, τις οποίες και απαριθμεί λεπτομερώς: περικοπές συντάξεων, περικοπές στον δημόσιο τομέα κ.ο.κ. Γνωρίζετε τον κατάλογο. Δεν μπορώ να εκφράσω εκτίμηση απέναντι σε μια τέτοια πολιτική.
Ούτε να ανταποκριθώ μπορώ σε αυτήν την πολιτική. Το αντίθετο: η υλοποίηση αυτού του προγράμματος δεν εκφράζει ούτε το άτομό μου, ούτε την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος της Αριστεράς - Die Linke. Αντίθετα αναγνωρίζω και εκτιμώ τη αντίσταση που προβάλλει ο ελληνικός λαός ενάντια στην κοινωνική βαρβαρότητα που εκδηλώνεται στην χώρα του και ενάντια στην οικονομική ανοησία.
