ΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύονται άρθρα σε περιοδικά, εφημερίδες καθώς και βιβλία που μιλούν για την ύπαρξη δικτύου υπόγειων στοών στην Αθήνα. Ειδικά όσον αφορά στις στοές, έχει αναπτυχθεί μια φιλολογία ιδιαίτερα γοητευτική που φαίνεται να έχει εξάψει το ενδιαφέρον του κόσμου. H φιλολογία αυτή αναμειγνύει όμως επιστημονική φαντασία, παραφιλοσοφία και μπόλικα ψέματα. Αναπτύσσει τη θεωρία σύμφωνα με την οποία η πρωτεύουσα διαθέτει τεράστιο δίκτυο στοών, σηράγγων, περασμάτων και διαδρόμων που ενώνονται μεταξύ τους και διατρέχουν χιλιομετρικές αποστάσεις στο υπέδαφος του λεκανοπεδίου.


Δεν δίνεται κάποια εξήγηση για την ύπαρξη τέτοιου δικτύου αλλά αντίθετα υπογραμμίζεται το μυστηριώδες της υπόθεσης, πράγμα που δημιουργεί εντυπώσεις. Είναι γεγονός ότι συχνά αγνοούμε τι μπορεί να επιφυλάσσει το υπέδαφος και γενικότερα οι υπόγειοι χώροι μιας ιστορικής πόλης σαν την Αθήνα, όμως καλό είναι να δημιουργήσουμε κάποια κριτήρια τα οποία θα μας βοηθήσουν να αναλύσουμε την κατάσταση προκειμένου να γνωρίσουμε καλύτερα τι διαβάζουμε και τι πραγματικά υπάρχει.
H έκρηξη του ενδιαφέροντος για την “Υπόγεια Αθήνα” (και κατ’ επέκταση άλλων περιοχών) συνέβη με την έναρξη των εργασιών για την κατασκευή των υπόγειων στοών του Μετρό. Καθώς έρχονταν στο φως αρχαιολογικά ευρήματα, αναπτυσσόταν ένα πρωτοφανές ενδιαφέρον για ένα κομμάτι της ιστορίας μας, που ήταν παντελώς άγνωστο. Νεκροταφεία, λουτρά, οικίες, αρχαιολογικά στρώματα και υδραυλικά έργα, από καιρό θαμμένα κάτω από τόνους χώματος, έρχονταν στην επιφάνεια και μαζί με αυτά και το ενδιαφέρον για μια Αθήνα υπόγεια, ξεχασμένη. Όσο περισσότερο ο μετροπόντικας και οι αρχαιολόγοι δούλευαν και γέμιζαν αποθήκες με ευρήματα κάθε είδους, τόσο περισσότερο δημοσιογράφοι και συγγραφείς προκαλούσαν το κοινό να μάθει τι υπάρχει “από κάτω”. Παράλληλα βγήκαν ξανά στην επιφάνεια μνήμες παλιών ή αρχαίων υπόγειων χώρων, καταφυγίων και θαμμένων υδραγωγείων, που αποτελούσαν θαυμάσιο υλικό για κάποιους ικανούς εργολάβους του φανταστικού. Έτσι γεννήθηκε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γεννιούνται οι urban legends (ή αστικοί μύθοι επί το ελληνικότερον), ένας ωραίος και μαγευτικός μύθος: αυτός της υπόγειας, γεμάτης μυστικά Αθήνας.
Οπωσδήποτε κάτω από τα πόδια μας, από τις πολυσύχναστες λεωφόρους και τις δαιδαλώδεις συνοικίες της, η Αθήνα κρύβει μια ιστορία χιλιετιών. Έργα τέχνης, θεμέλια σπιτιών, δρόμοι και τάφοι ξαφνιάζουν και γοητεύουν με την ανακάλυψή τους. Οι ανασκαφές των Αμερικανών στο κέντρο της πόλης από τη δεκαετία του 1930 έως και σήμερα έφεραν και φέρνουν στο φως ολόκληρη την Αρχαία Αγορά. Δημόσια κτίρια, ιεροί δρόμοι, ναοί και εγκαταστάσεις που κάποτε βρίσκονταν αγνοημένα σε βάθος πάνω από πέντε μέτρα αποτελούν σήμερα τον μεγαλύτερο ανοιχτό αρχαιολογικό χώρο της πρωτεύουσας. Σωστικές ανασκαφές της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, κατασκευές θεμελίων νέων οικοδομών και διαπλατύνσεις δρόμων έφεραν στην επιφάνεια ένα μέρος της Αθήνας του υπεδάφους. Όμως τώρα έρχεται στην επικαιρότητα η ιστορία των σηράγγων, των στοών με τα τρανταχτά οικοδομήματα που είναι κτισμένα από πάνω τους.., των μυστικών πόλεων, των αποκρυφιστικών σημείων και των σπηλαίων και συνθέτει μια αντι-πραγματικότητα στην εναλλακτική φύση της πόλης, εκείνη που πρόσφατα έδωσε το όνομά της και σε μια επιτυχημένη αρχαιολογική έκθεση: την “Πόλη κάτω από την πόλη”.

Κρύπτες, οστεοφυλάκια, κοιμητήρια

Βεβαίως δεν έχουμε σε καμιά περίπτωση ένα δίκτυο ενιαίο και ομοιόμορφο που να εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, ούτε βέβαια μια υπόγεια πόλη. Πρώτα απ’ όλα θα ήταν σκόπιμο να κάνουμε ένα διαχωρισμό μεταξύ των διαφορετικού είδους υπόγειων χώρων. Υπάρχουν κρύπτες, οστεοφυλάκια και κοιμητήρια, σπήλαια και φυσικές κοιλότητες, καταφύγια και στοές που επικοινωνούν με τους υπονόμους. Όλα αυτά βρίσκονται σε διαφορετικά βάθη. Ανήκουν σε διαφορετικές εποχές, από την προϊστορική Ελλάδα έως τη σημερινή. Υπάρχουν χώροι
H Αθήνα, αντίθετα από τη Ρώμη, δεν διέθετε ποτέ κατακόμβες και η χρήση ενός τέτοιου όρου είναι αδόκιμη. Έτσι λοιπόν κάτω από τη Ρωσική Εκκλησία (Παναγία Σώτειρα του Λυκοδήμου, νυν Αγία Τριάδα) της οδού Φιλελλήνων δεν υπάρχουν κατακόμβες με την κλασική έννοια της λέξης αλλά κρύπτη με ένα οστεοφυλάκιο της παλαιάς ρωσικής παροικίας των Αθηνών. H κρύπτη αποτελείται κυρίως από στοές διαφορετικής κατεύθυνσης και ενώνεται με εγκαταστάσεις του υπόκαυστου των ρωμαϊκών λουτρών που υπήρχαν στην περιοχή. O χώρος επικοινωνεί επίσης με υδραυλικές εγκαταστάσεις διαμέσου σωλήνων, στοών και περασμάτων σκαλισμένων στον βράχο. Σήμερα υπάρχει και ένα μικρό παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Σεβαστιανό, εξολοκλήρου χτισμένο από μάρμαρα των προηγούμενων αρχαίων εγκαταστάσεων. H καταπληκτική συμβίωση πολλών αιώνων κάτω από μια εκκλησία σαν τη Ρωσική της Αθήνας είναι λαμπρό παράδειγμα της επαναχρησιμοποίησης κτιριακών συγκροτημάτων. Ένα ρωμαϊκό λουτρό μισοθάβεται κάτω από τα μπάζα και τα χώματα αιώνων, ένα μοναστήρι χτίζεται στην αυτή θέση και μια εκκλησία τελικά καλύπτει όλα τα προηγούμενα. Άλλες κρύπτες υπάρχουν κάτω από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών των οποίων η είσοδος είναι φραγμένη με μαρμάρινη πλάκα που γράφει: “Υπόγεια Κρύπτη” και οδηγεί σε χώρο που έπαιξε και τον ρόλο του καταφυγίου στο μοναστήρι γυναικών της Αγίας Φιλοθέης στα δύσκολα χρόνια της τουρκικής κατοχής. Και άλλες παλιές εκκλησίες της Αθήνας διαθέτουν υπόγειες κρύπτες όπως οι Άγιοι Θεόδωροι στην Κλεψύδρα, ο Άγιος Νικόλαος ο Χωστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος του Κηφισού, η Αγία Ελεούσα του Κολωνού, η Αγία Δύναμις στην οδό Μητροπόλεως. Τα υπόγεια της μικρής αυτής εκκλησίας φιλοξένησαν τα κρυφά πυριτιδοποιεία στα χρόνια της εθνεγερσίας.

αποθήκευσης ανθρώπινων λειψάνων που σώθηκαν μέσα στους αιώνες συνήθως κάτω από παλιές εκκλησίες και μονές. Πολύ συχνά στην Αθήνα, όπως και αλλού, τα κοιμητήρια ήταν υπόγεια και προστατευμένα λόγω των συχνών πολεμικών δηώσεων που υφίσταντο. Ιδιαίτερα κατά την Τουρκοκρατία τέτοιοι χώροι ήταν συνηθισμένοι και μέσα ή κοντά στα οστεοφυλάκια φυλάσσονταν και ιερά λείψανα ή εκκλησιαστικά σκεύη. Το πέρασμα που οδηγούσε σε τέτοιες κρύπτες βρισκόταν κάτω από το κεντρικό κλίτος ή την Αγία Τράπεζα.

Σήραγγες υδραγωγείων

Έχουμε ιστορικές μαρτυρίες αλλά και απτές ενδείξεις ότι το υπέδαφος της Αθήνας φιλοξένησε από αρχαιοτάτων χρόνων στοές και σήραγγες υδραγωγείων. H ξηρότητα και η έλλειψη επιφανειακών υδάτων του λεκανοπεδίου δημιούργησε την ανάγκη μεταφοράς του νερού από μακριά, άλλοτε από πηγές των γύρω βουνών, άλλοτε από υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες που υπάρχουν σε μεγάλο βάθος. Από τη μυθολογική εποχή του Θησέα έως και την Τουρκοκρατία, στην Αθήνα χτίζονταν στοές που χρησίμευαν σαν αγωγοί των διαφόρων υδραγωγείων. Εδώ έχουμε πράγματι ένα μεγάλο και πλούσιο δίκτυο στοών. Το Αδριάνειο Υδραγωγείο ήταν ένα τόσο άρτια σχεδιασμένο δίκτυο υδροδότησης, ώστε χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία έως το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Ξεκινώντας από τη Δεκέλεια και καταλήγοντας στην Πλατεία Δεξαμενής του Κολωνακίου, διανύει εναέριες επιφανειακές, αλλά κυρίως υπόγειες διαδρομές και αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. H αντοχή του στους αιώνες το καθιστά το μοναδικό αρχαίο λειτουργικό μνημείο που εξυπηρέτησε για δύο περίπου χιλιετίες την πρωτεύουσα. Το δίκτυό του εμπλουτίστηκε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους με βοηθητικές σήραγγες τροφοδοσίας οι οποίες σχηματίζουν κάτω από την πόλη έναν αληθινό ιστό αράχνης.
Το μέγιστο βάθος των υπόγειων στοών του φτάνει τα 40 μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους και το ύψος των πιο καλοδιατηρημένων από αυτές είναι 1.70 μ. ενώ το πλάτος 50-60 εκατοστά. Η κάθοδος στις στοές γινόταν μέσω φρεατίων συντήρησης που υπήρχαν σε τακτά μεταξύ τους διαστήματα. Σήμερα δεν είναι δυνατόν, να παρακολουθήσουμε τις στοές του Αδριάνειου Υδραγωγείου επειδή σε πολλά σημεία έχουν καταρρεύσει ή φράξει από τη λάσπη. Σε μερικά σημεία η λάσπη είναι τόσο παχιά που δεν επιτρέπει τη διέλευση ανθρώπων. Στο κέντρο της Αθήνας οι καταστροφές που υπέστησαν οι στοές του Αδριάνειου και άλλων υδραγωγείων ήταν οι μεγαλύτερες. Ότι δεν άγγιξαν οι χιλιετίες το εκθεμελίωσαν πενήντα χρόνια αυθαιρεσιών, άκαιρων δημόσιων και ιδιωτικών οικοδομήσεων και έργων. Πλήθος άλλων μικρότερων υδραγωγείων χαράζει το υπέδαφος. Του Βουνού στον Ιλισό, που ενώνει την Καισαριανή με το Μετς και τα Πετράλωνα, του Εθνικού Κήπου, που αποτελεί σύνδεσμο μεταξύ του Αδριάνειου και του υδραγωγείου του Λουτρού στην περιοχή της Αγγλικανικής Εκκλησίας, το υδραγωγείο της Αγίας Τριάδας Κεραμεικού και εκείνο της Αρχαίας Αγοράς. Όπου το έδαφος ήταν μαλακό, οι σήραγγες χτίζονταν με πλάκες, πέτρες ή και πλίνθους επιχρισμένες. Αντίθετα όπου ήταν σκληρό και στέρεο σκαλιζόταν στον ίδιο τον βράχο.

Σπήλαια και φυσικές κοιλότητες

Το υπέδαφος της Αθήνας είναι καρστικό και διατρέχεται από πολυάριθμες υδροφόρες φλέβες, περιέχει εσωτερικά ανοίγματα και κοιλότητες. Αυτές χρησίμευσαν ιδιαίτερα στους κατασκευαστές των υδραγωγείων για την ευκολότερη διάνοιξη και στερέωση των σηράγγων τους. Συχνά έχουμε την εντύπωση ότι το υπέδαφος είναι το ίδιο συμπαγές και ομοιόμορφο με την επιφάνεια, λησμονώντας ότι σπηλιές και κενά υπάρχουν παντού, ακόμη περισσότερο στα εδάφη με βραχώδη μορφολογία όπως αυτό της Αθήνας. Αν μπορούσαμε να δούμε το υπέδαφος, θα μας συγκλόνιζαν τα μεγάλα ανοίγματα και τα βάραθρα που έχουν σκαφτεί και διαμορφωθεί από παλαιές κοίτες υπόγειων ποταμών και ρυακιών. H αρχαία ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι μια από τις εισόδους του Άδη βρισκόταν κάτω από τον λόφο του Ίππιου Κολωνού και ότι από εκεί κατέβηκε και ο ίδιος ο Οιδίπους. Ένα ιερό αφιερωμένο στις θεές του Κάτω Κόσμου στις Ερινύες-Ευμενίδες υπήρχε εκεί που οροθετούσε τον επίγειο κόσμο με το έρεβος του υπεδάφους. Στον Κολωνό υπάρχει όντως μια είσοδος σε κάποιο βαθύ χάσμα που έδωσε τη φήμη του στις λατρείες των αρχαίων. Σε αυτό αναφέρονται οι Γ. Kαστριώτης και I. Σβορώνος, ενώ ο A. Φιλαδελφεύς υποστήριζε ότι το άνοιγμά του βρισκόταν κάτω από κτίσμα της οδού Ιωαννίνων στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Τα βαραθρώδη σπήλαια του Λυκαβηττού είναι ένα ακόμη δείγμα μεγάλων υπόγειων κοιλωμάτων. O ναός των Αγίων Ισιδώρων τα σηματοδοτεί και τα φράζει, ενώ παλιοί θρύλοι των Αθηνών τα συνδέουν με άλλα σπήλαια της περιοχής της Κυψέλης και του Γαλατσίου. Πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή μεγάλων καταφυγίων, αποθηκών του στρατού και πολυβολεία. Και άλλοι λόφοι της πόλης διαθέτουν φυσικά σπήλαια, όπως ο Αρδηττός, ο λόφος του Αγχεσμού, η Ακρόπολη, που η λαϊκή φαντασία τα συνδέει με περίεργα περάσματα και σήραγγες επικοινωνίας.

Kαταφύγια

Καταφύγια και στοές διαφυγής φτιάχνονταν στην Αθήνα ήδη από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της ως πρωτεύουσας του νεοελληνικού κράτους. Είναι γνωστό ότι ο βασιλιάς Όθων είχε εκμεταλλευθεί το υδραγωγείο του Εθνικού Κήπου και τη φυσική κοίτη του Ιλισού συνδέοντάς τα με τα Παλαιά Ανάκτορα (νυν Βουλή των Ελλήνων), για να διαφύγει σε περίπτωση ανάγκης προς τη θάλασσα. H στοά που βγάζει στον Ιλισό είναι της ταραγμένης εποχής της βασιλείας του Όθωνα. Και άλλες εποχές όμως ήταν εξίσου ταραγμένες και έτσι ο Ιωάννης Μεταξάς τη δεκαετία του 1930 με ειδικό διάταγμα υποχρέωσε τους κατοίκους της πόλης να φτιάξουν υπόγεια καταφύγια τα οποία χρησίμευσαν δεόντως κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σχεδόν κάτω από κάθε πολυκατοικία της εποχής του Μεταξά έχουμε και ένα τέτοιο υπόγειο καταφύγιο. Είναι γνωστό ότι και σε αυτή την περίπτωση άλλοι υπόγειοι χώροι, των οποίων ο προορισμός ήταν διαφορετικός, άνοιξαν στους βομβαρδισμούς από την πολιτεία για να φιλοξενήσουν τους πολίτες. Τα υπόγεια των ρωμαϊκών λουτρών και οι στοές του κοιμητηρίου της Ρωσικής Εκκλησίας αποτελούν ένα παράδειγμα. Αυτά και άλλα ακόμη κατά τη διάρκεια του πολέμου διευρύνθηκαν, ηλεκτροφωτίστηκαν και στεγανοποιήθηκαν προκειμένου να υποδεχθούν δεκάδες ή εκατοντάδες πολίτες.
Στα χρόνια της Κατοχής κάθε είδους στενωπός και υπόγειο πέρασμα, ασχέτως των πραγματικών χρήσεών τους, βοήθησαν σημαντικά τον αγώνα και τη δράση της αντίστασης κατά των Γερμανοϊταλών. Υδραγωγεία, οστεοφυλάκια, σπήλαια και αγωγοί μετατράπηκαν σε λημέρια, αποθήκες παράνομου υλικού, δρόμους διαφυγής από τα καθημερινά μπλόκα και τη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας. Λίγο πριν από την έναρξη του πολέμου, ο Λυκαβηττός και ο Αρδηττός μετατράπηκαν σε καλά οργανωμένα και εξοπλισμένα καταφύγια της κυβέρνησης και της βασιλικής οικογένειας.

Yπόνομοι

Οι υπόνομοι είναι ένα ακόμη θέμα που αφορά στη νεώτερη φάση ανοικοδόμησης της Αθήνας. Το δίκτυο των υπονόμων όντως συνδέει κάθε γωνιά και συνοικία της πόλης. Σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αναφέρουμε σαν υπόγειο δίκτυο και τις κοίτες των δύο ποταμών της Αθήνας που κατάντησαν υπόγειες σήραγγες: του Κηφισού και του Ιλισού. Ολόκληρα χιλιόμετρα σήμερα είναι καλυμμένα και εξαφανισμένα από προσώπου γης. Σε αυτά καταλήγει πλήθος αγωγών, σηράγγων των αποβλήτων. Την ίδια κατάληξη είχαν και σχεδόν όλα τα ρυάκια και οι χείμαρροι που διέτρεχαν με το ελάχιστο νερό τους την πόλη. O Ποδονίφτης, το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ, ο Βοϊδοπόταμος, μέρος του Ηριδανού, είναι κλειστοί αποχετευτικοί αγωγοί και εξακολουθούν να ρέουν κρυφά, σαν από ντροπή για τον ξεπεσμό τους. Εκτός από τη χρησιμοποίηση μικρών ή μεγαλύτερων ποταμών, χρησιμοποιήθηκαν για καιρό και κάποιες παλιές σήραγγες υδραγωγείων σαν αποχετεύσεις, όπως της Αγίας Τριάδας στον Κεραμεικό, της Μεταμόρφωσης στα Πετράλωνα και του Αλή Χασεκή στον Βοτανικό. Πολλά παρακλάδια χειμάρρων του Λυκαβηττού χρησιμοποιήθηκαν για να προστατεύσουν σωληνώσεις και μικρούς αγωγούς ακαθάρτων υδάτων.

Του Σταύρου Οικονομίδη

Καιάδας - Ο μύθος της θανάτωσης βρεφών από τους Σπαρτιάτες

Ένας απ’ τους πιο ατιμωτικούς θανάτους κατά την αρ­χαιότητα, ήταν ο κατακρημνισμός σε βάρα­θρο. Εφαρμοζόταν στην Αθήνα, στην Κόρινθο, στους Δελφούς, στη Θεσσαλία κι αλλού και αφορούσε τους αιχμαλώτους, εγκληματίες, ιερόσυλους και προδότες. Εκτός από το αυτονόη­το μαρτύριο, η ποινή εμπεριείχε και με­ταφυσικές προεκτάσεις, καθώς το σώμα παρέμενε άταφο και η ψυχή αδυνατούσε να λυτρωθεί. «Κόρακες» ονομαζόταν ο τόπος τιμωρίας στη Θεσσαλία, «βάραθρο» ή «όρυγμα» στην Αθήνα, όπου πάντως μετά το 406 π.Χ. φαίνεται πως η τιμωρία παύει να εφαρμόζεται, «Καιάδας» στη Σπάρτη.



Ο τελευταίος είναι και ο πιο διάσημος, καθώς είναι ευρέως διαδεδομένη σήμερα η φήμη, πως εκεί έριχναν οι Σπαρτιάτες, εκτός από αιχμαλώτους και κατάδικους, τα ανάπηρα και ασθενικά βρέφη ή παιδιά της Σπάρτης. Ο Καιάδας, που ο Στράβων τον αποκαλεί «δεσμωτήριον το παρά Λακεδαιμονίους σπήλαιο τι», ταυτίζεται σήμερα με το σπηλαιοβάραθρο του χωριού Τρύπη (10 χλμ. βορειοδυτικά της Σπάρτης), βάσει των περιγραφών του αρχαίου περιηγητή Παυσανία (τον αποκαλεί «απότομο και βαθύ βάραθρο»), του Πλούταρχου κ.ά., καθώς και του σύγχρονου Γάλλου περιηγητή O. Rayet, ο οποίος το επισκέφτηκε το 1879.

Κατά ιστορικές αναφορές, στον Καιάδα ρίχτηκαν από τους Σπαρτιάτες ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου ο Αριστομένης ο Ανδανιεύς μαζί με 50 αιχμαλώτους Μεσσηνίους. Επίσης στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες κατακρήμνισαν και το νεκρό σώμα του βασιλέως των Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο επί προδοσία. Οι αρχαίες αναφορές (Θουκ. 1.134, Παυσαν. 4.18, Στράβ. Η 376) καθιστούν σαφές ότι στον Καιάδα απορρίπτονταν «…οι επί μεγίστοις τιμωρούμενοι» και οι αιχμάλωτοι πολέμου.

Πως όμως διαμορφώθηκε ο μύθος περί κατακρήμνισης καχεκτικών παιδιών στον Καιάδα;

Εν αρχή ην ο Πλάτων, ο οποίος στην « Πολιτεία» του πρότεινε τη θανάτωση των ασθενικών βρεφών σε βάραθρο της κλασικής Αθήνας, αλλά ανεξήγητα το εφιαλτικό όνειρό του Πλάτωνα χρεώθηκε η Σπάρτη. Ο Καιάδας έχει -μάλλον κακώς- ταυτιστεί με τους, επίσης τρομερούς, «Αποθέτες». Τον τόπο δηλαδή που οι Σπαρτιάτες απέθεταν τα μη αρτιμελή βρέφη, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος και μόνον αυτός, στον βίο του Λυκούργου. Συγκεκριμένα ο αρχαίος ιστορικός γράφει ότι οι γονείς του κάθε νεογέννητου το έφερναν εμπρός σε μία επιτροπή γερόντων που το εξέταζαν. Εάν το έβρισκαν υγιές και αρτιμελές το παρέδιδαν στην πόλη να ανατραφεί, ενώ στην αντίθετη περίπτωση το «απέπεμπον εις τας λεγομένας Αποθέτας», έναν βαραθρώδη τόπο στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το δύσμορφο βρέφος να πεθάνει μεν από βέβαιο φυσικό θάνατο, αλλά η πολιτεία να μη μιανθεί από την εκτέλεση του. Πάντως, ακόμη και έτσι, οι σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή την τύχη είχαν μόνο τα παιδιά με βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες, αλλά και παιδιά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Πιθανότατα, οι αόριστες αναφορές για την εγκατάλειψη νεογνών στους «Αποθέτες» του Ταΰγετου, που συνδέονται συχνά με τον αρχαίο Καιάδα, συγχέονταν με τη γνωστή, σε όλη την αρχαιότητα, πρακτική της βρεφοκτονίας. Η πρακτική της βρεφοκτονίας, αποτελούσε έσχατο και επώδυνο μέσο οικογενειακού προγραμματισμού σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, από την απώτερη προϊστορία μέχρι τη σύγχρονη ιατρική επανάσταση και την εφαρμογή προηγμένων μεθόδων αντισύλληψης και αποφυγής ανεπιθύμητων κυήσεων. Η δε, έκθεση των παιδιών με κάποια γενετική δυσπλασία ή δυσμορφία αποτελούσε κοινή πρακτική και δεν παρατηρούνται διακρίσεις ή πολυνομία από πόλη σε πόλη και από εποχή σε εποχή. Όμως, ακόμη και η συνθήκη της ψυχικά επώδυνης βρεφοκτονίας, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με την αποτρόπαιη και αήθη παραβίαση της έμφυτης ανθρώπινης αίσθησης του φυσικού και νομικού δικαίου, που συνεπάγεται οποιαδήποτε αντίληψη εγκατάλειψης ανυπεράσπιστων και εν ζωή νεογνών, στις διαθέσεις επιθετικών καιρικών συνθηκών και άγριων ζώων. Συνεπώς, η άποψη αυτή φαίνεται να αποτελεί πάρεργο της ίδιας δυσφημιστικής παρερμηνείας του Καιάδα και της εγχώριας ιστορικής υποβάθμισης της αρχαίας Σπάρτης (με την ελληνική Εκκλησία να υποστηρίζει αυτόν τον μύθο, με ιδιαίτερο «ζήλο»).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι εκτελέσεις καταδίκων (ή αιχμαλώτων) γίνονταν πάντα τη νύχτα και πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν πάνω σε αυτό, που αφορούν είτε σε κάποια τελετουργική πρακτική είτε σε ψυχολογικά αίτια ή στην επιθυμία να κρυφτεί από την κοινή θέα το επαίσχυντο τέλος ενός Σπαρτιάτη. Επιπλέον, οι εκτελέσεις γίνονταν στη φυλακή, προφανώς διά απαγχονισμού, τουλάχιστον έως την εποχή του Ηροδότου. Ο Καιάδας δεν αναφέρεται πουθενά ούτε κάποιο άλλο είδος κατακρημνισμού. Ίσως ο Καιάδας να χρησιμοποιούνταν ως ένα μέρος όπου ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση.

Η αλήθεια είναι, πάντως, πως έχουμε ελάχιστες μαρτυρίες για υποθέσεις ανθρωποκτονίας στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν εκεί. Γενικότερα, στην αρχαιότητα οι αναφορές για τη θανάτωση βρεφών στον Καιάδα είναι εξαιρετικά περιορισμένες και χαρακτηρίζονται από ασάφεια και απροσδιοριστία, ενώ στη σύγχρονη εποχή αποκτούν μεγαλύτερη αποδοχή και διάδοση και μάλιστα σε συγγράμματα της στοιχειώδους εκπαίδευσης, παρά την παντελή έλλειψη τεκμηρίωσης και υποστήριξης της αινιγματικής μυθοπλασίας. Αντίθετα, στη διεθνή ιστοριογραφία οι σχετικές αναφορές αμφισβητούνται ή αγνοούνται παντελώς.

Ο θρύλος αυτός, φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά το 1904, όταν κατά την διεξαγωγή αρχαιολογικής έρευνας, τα αρχαιολογικά ευρήματα εντός του Καιάδα οδήγησαν την τότε ομάδα των ξένων αρχαιολόγων στη διαπίστωση, που έως σήμερα κακώς παραμένει, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά, με το σκεπτικό ότι τους ήταν βάρος και άχρηστα για την κοινωνία τους. Η επιστημονική ομάδα βασίστηκε στο μικρό μέγεθος των οστών, που αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα, τα οποία απεδόθησαν σε οστά μικρών παιδιών.

Το 1956, μισό αιώνα μετά, η μέθοδος του άνθρακος C14 αξιολόγησε τα συγκεκριμένα ευρήματα ως μη ανήκοντα σε παιδιά αλλά σε ενήλικους άνδρες και γυναίκες και μόνον σε ένα ποσοστό 15% ανήλικων. Άπαντες δε, είχαν κατάγματα. Κατά τη δεκαετία του 1980, αλλά και το 2003, πολλοί αρχαιολόγοι, σπηλαιολόγοι αλλά και ορειβάτες κατέβηκαν στον Καιάδα και έδωσαν διάφορα στοιχεία για τα ευρήματα που υπάρχουν στο εσωτερικό του. Επικρατεί, βέβαια, μια σύγχυση για το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού. Άλλωστε, δεν γνωρίζουμε αν με τα χρόνια λόγω των σεισμών η δομή του Καιάδα έχει αλλάξει. Κατά τον Πλούταρχο (Κίμων 16.4) ο σεισμός τού 464 π.Χ. ήταν τρομακτικά ισχυρός: «Η χώρα των Λακεδαιμόνιων χάσμασιν ενώλισθε πολλοίς και των Ταϋγέτων τιναχθέντων κορυφαί τινές απερράγησαν» (άνοιξαν χάσματα και αποκόπηκαν βράχοι από τις κορφές τού Ταΰγετου). Είναι επομένως φυσικό να έπεσαν από τότε μεγάλοι βράχοι και στο εσωτερικό τού Καιάδα. Παρατηρήθηκε ότι και πάνω σε πεσμένους ογκολίθους υπήρχαν οστά ανθρώπινων σκελετών, πού ρίχτηκαν προφανώς από την άνω, αρχική είσοδο και μετά το 464 π.χ. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα οστά που βρήκαν εκεί ανήκουν σε ενηλίκους, ηλικίας 18-35 ετών. Βρέθηκε μόνο ένας σκελετός παιδιού, όχι πολύ μικρής ηλικίας, το οποίο πιθανολογείται ότι έπεσε κατά λάθος μέσα στον Καιάδα. Μαζί με τα οστά βρέθηκαν αιχμές από βέλη και δόρατα, ενώ ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή ενός βέλους. Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από τα σώματα που ρίχτηκαν εκεί ήταν ήδη νεκρά. Βρέθηκαν, επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά.

Σε κάθε περίπτωση δεν διαπιστώθηκε η παρουσία σκελετικών ευρημάτων νεογέννητων ατόμων ή βρεφών, τα οποία αποτελούν το πιο αμφιλεγόμενο και αμφισβητούμενο στοιχείο της σχετικής ιστοριογραφίας που συνδέεται με το σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα και την αρχαία Σπάρτη. Επίσης, δεν μπόρεσε να διαπιστωθεί μέχρι σήμερα, παρά τις επανειλημμένες έρευνες, η παρουσία σκελετικών ευρημάτων μικρών παιδιών, βιολογικής ηλικίας 1-4 ετών ή μεγαλύτερων παιδιών ηλικίας 5-10 ετών, στο χώρο του σπηλαιοβαράθρου. Όπως έχει, ήδη, αναφερθεί, τα περισσότερα από τα ανθρώπινα σκελετικά ευρήματα, που βρέθηκαν στο χώρο του σπηλαιοβαράθρου, ανήκουν σε άνδρες βιολογικής ηλικίας, μεταξύ 18 και 35 ετών. Μόνο δύο κρανία ενηλίκων ανδρών εμφανίζουν ενδείξεις πιθανής βιολογικής ηλικίας μεγαλύτερης των πενήντα ετών, ενώ βρέθηκαν λίγα σκελετικά ευρήματα δύο εφήβων, πιθανής ηλικίας 14-17 ετών, καθώς και τμήματα μετωπιαίου οστού και άνω γνάθου που πρέπει να ανήκουν σε ένα ακόμη νεαρό άτομο ηλικίας, περίπου, δώδεκα ετών. Αλλά και αυτή ακόμη η περίπτωση του νεαρότερου ατόμου δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τεκμήριο θανάτωσης βρεφών στον Καιάδα. Αντίθετα είναι γνωστή, ακόμη και από τη σύγχρονη ιστορική περίοδο, η συχνή εμπλοκή μεγαλύτερων παιδιών και εφήβων σε βίαιες αντιπαραθέσεις και πολεμικές συρράξεις.

Τα συμπεράσματα περί ευγονίας των Σπαρτιατών, στο πλαίσιο μιας στρατοκρατούμενης κοινωνίας, ο υπερβάλλων ρόλος των φυλετών στις οικογενειακές και ατομικές υποθέσεις, στο πλαίσιο του κοινοβιακού χαρακτήρα της σπαρτιατικής κοινωνίας, προέρχονται και αποτελούν αναπόσπαστα μέρη του σπαρτιατικού μύθου, του οποίου ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες ήταν και ο Πλούταρχος. Συνεπώς, η ούτως ή άλλως αμφισβητήσιμη αναφορά στη σκόπιμη θανάτωση βρεφών στον Καιάδα, για λόγους ευγονικής, φαίνεται να κλονίζεται σοβαρά. Το παραμύθι περί «…ωραίων Σπαρτιατών, Καιάδα ανάπηρων τέκνων» άλλωστε δεν συμπορεύεται με τον ποιητή Τυρταίο (εκ γενετής τυφλόν), τον βασιλιά Αγησίλαο της Σπάρτης (εκ γενετής χωλόν) και πλείστους άλλους διακεκριμένους Σπαρτιάτες, οι οποίοι δεν ήταν αρτιμελείς, καθώς και από την επίσημη ιστορία. Χαρακτηριστικό είναι δε, πως όταν κάποτε ειρωνεύτηκαν έναν κουτσό Σπαρτιάτη που πήγαινε να πολεμήσει, αυτός απάντησε πως «ο πόλεμος χρειάζεται άτομα που μένουν στη θέση τους και όχι άτομα που το βάζουν στα πόδια», ενώ σε παρόμοια περίπτωση τυφλού Σπαρτιάτη, αυτός απάντησε πως «και τίποτα να μην κάνω, όλο και κάποια λεπίδα του εχθρού θα στομώσω με το σώμα μου».

Αποθετήριο αναπήρων τέκνων πρωτολειτούργησε επί Βυζαντίου (τα ανάπηρα τέκνα τα απέθεταν στα «άντρα», τα οποία ήταν σπηλιές), προηγήθηκε όμως η απόθεση τέκνων υγιών και μη υγιών από τους Ρωμαίους κατά την τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γνωστή και ως πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για άλλους λόγους (κοινωνικούς κατ’ εξοχήν).

---

Ο Θεόδωρος Πίτσος, Καθηγητής Φυσικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, εξηγεί πως μετά από έρευνες αποδείχτηκε πως ποτέ οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν πέταγαν τα παιδιά τους στον Καιάδα σε αντίθεση με το ελληνικό κράτος που για δεκαετίας μέσω της εκπαίδευσης υποστηρίζουν το αντίθετο.

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΣΑΜΑΡΑΣ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ!
Τα πιο πολλά απο αυτά τα έχει διαρρεύσει η Τρόικα είτε επίσημα είτε ανεπίσημα για να τα εμπεδώσει ο κόσμος! Άλλωστε δηλώνουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν οτι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν υπογράψει και έχουν δεσμευτεί οτι θα εφαρμόσουν πλήρως το Μνημόνιο 2 αλλά και τα όποια Μεσοπρόθεσμα προκύψουν.
Δείτε αναλυτικά:


- Κατάργηση 13-14ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα


- Νέα μείωση του βασικού μισθού σε επίπεδα Βουλγαρίας στα 200€ καθαρά, μαζί με όποιες μειώσεις επιφέρει σε μισθούς, επιδόματα ανεργίας κλπ.!


- Νέα μείωση βασικών και επικουρικών συντάξεων


- Μείωση κατά 10 ημέρες της ετήσιας αδείας


- Μείωση των προσαυξήσεων (από 75% σε 50% ή και 25%) με τις οποίες αμείβεται η απασχόληση σε Κυριακές και αργίες.


- Πλέον ευέλικτες σχέσεις εργασίας , κατάργηση συμβάσεων και δικαιωμάτων


- Άμεση απόλυση 50 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων το 2012. 200.000 απολύσεις σε βάθος τριετίας


- Σταδιακή κατάργηση του ΕΦΑΠΑΞ στο δημόσιο τομέα - Άμεση περικοπή 30% αναδρομικά


- Σταδιακή κατάργηση της αποζημίωσης στον ιδιωτικό τομέα είτε απο απόλυση είτε απο σύνταξη.


- Πλήρης κατάργηση των φοροαπαλλαγών και των ειδικών καθεστώτων φορολόγησης. Προβλέπεται κατάργηση των εκπτώσεων φόρου όπως για τόκους στεγαστικών δανείων α΄κατοικίας, ενοίκια, δίδακτρα, ασφάλιστρα, ιατρικές επισκέψεις, εξετάσεις, νοσήλια ή και ασφαλιστικές εισφορές.


- Αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ από 6,5% σε 13%


- Κατάργηση μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ που ισχύει στα νησιά


- Υπαγωγή των αγροτών σε ΦΠΑ


- Νέος ειδικός φόρος κατανάλωσης σε ποτά/τσιγάρα


- Νέα αύξηση τέλους ταξινόμησης σε μεταχειρισμένα αυτοκίνητα

- Νέα αύξηση τελών κυκλοφορίας


- Επιπλέον μείωση ή κατάργηση του αφορολόγητου ορίου


- Αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών ακινήτων κάθε χρόνο


- Εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης με αυτό της κίνησης


- Άρση της απαγόρευσης της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας λόγω χρεών


- Μονιμοποίηση του έκτακτου φόρου ακινήτων μέσω της ΔΕΗ και ενοποίηση όλων των φόρων επί της ακίνητης περιουσίας, σε μόλις δύο: σε ένα φόρο θα ενωθούν οι 33 φόροι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και σε άλλον έναν όλο οι φόροι του κράτους.


- Φόρος ιδιοκατοίκησης (Ουσιαστικά θα είναι ενα είδος ενοικίου για όσους μένουν σε δικά τους σπίτια)


- Κατάργηση της μισθοδοσίας του Κλήρου


- Χαράτσια εφορίας ακριβώς μετά τις εκλογές: (Φόρος εισοδήματος, Έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, Τέλος επιτηδεύματος, ΕΤΑΚ 2009, Έκτακτη εισφορά ακινήτων, ΦΑΠ 2010, ΦΑΠ 2011, Ειδικό τέλος ακινήτων (χαράτσι) για το 2012)


- Ιδιώτες φοροεισπράκτορες


- Πλήρες ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας ακόμη και στην... Τουρκία!


Οι Έλληνες δεν θα μπορούν πλέον να πουν οτι δεν ήξεραν. Οι Έλληνες δεν θα μπορούν πλέον να πουν οτι παραπλανήθηκαν απο τις γνωστές ψεύτικες προεκλογικές δεσμεύσεις περι επαναδιαπραγμάτευσης, αυτοδύναμης Ελλάδας και άλλες τέτοιες μπαρούφες.


Ο πρόεδρος του Eurogroup Γιούνκερ που αποχωρεί απο το αξιωμά του, δήλωσε σε συνομιλητές του πως φοβάται την εξέγερση των Ελλήνων, αφού καμία κοινωνία δεν θα μπορούσε να δεχθεί το νέο τσουνάμι μέτρων που έρχεται με αρχή τον Ιούνιο.


Πηγαίνετε να τους ξαναψηφίσετε. Είστε πια άξιοι της μοίρας σας.

makelio