Φθόριο: δηλητήριο στην οδοντόπαστα & το νερό -μέρος 2ο.

"Η Φθορίωση είναι η μεγαλύτερη υπόθεση επιστημονικής απάτης του αιώνα".
- Robert Carlton, Ph.D, πρώην επιστήμονας EPA, 1992

Η συνωμοσία του Φθορίου

(μετάφραση-προσθήκη φωτο Βίκυ Χρυσού)
Η ιστορία της αναγκαστικής χορήγησης φθορίου στον άνθρωπο μέσω της φθορίωσης του πόσιμου νερού είναι στολισμένη με εκατοντάδες ψέματα, απληστία και εξαπάτηση. Οι κυβερνήσεις που προσθέτουν φθόριο στο πόσιμο νερό επιμένουν ότι είναι ασφαλής, ωφέλιμη και αναγκαία διαδικασία, όμως, τα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι δεν είναι ασφαλής η κατανάλωση φθορίου και πως στις περιοχές όπου φθοριώνονται τα αποθέματα πόσιμου ύδατος σημειώνονται υψηλότερα ποσοστά καρκίνου, φθορίωσης δοντιών, οστεοπόρωσης και άλλων προβλημάτων υγείας.

Λόγω της πίεσης που ασκεί η βιομηχανία αλουμινίου, οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι κατασκευαστές όπλων, εξακολουθεί να προστίθεται φθόριο στο πόσιμο νερού ολόκληρης της Βόρειας Αμερικής. Οι πρόσφατες νομικές ενέργειες κατά των εταιρειών ύδρευσης που φθοριώνουν το πόσιμο νερό, έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο προηγούμενο, που θα καθιστούσε αδύνατη την υποβολή νέων μηνύσεων ενάντια σε προμηθευτές φθοριομένου νερού.

Υπάρχει μια αυξανόμενη αντίσταση ενάντια στην προσθήκη τοξικού φθορίου στην παροχή νερού, αλλά δυστυχώς, επειδή το φθόριο έχει γίνει "η ψυχή της σύγχρονης βιομηχανικής οικονομίας" (Bryson 2004), "παίζονται" τεράστια χρηματικά ποσά αυτών που εγκρίνουν τη φθορίωση του νερού. Έτσι τα ψέματα για τα οφέλη της φθορίωσης του νερού θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν τη δημόσια ενημέρωση, όχι για να προωθήσουν τα οφέλη για την υγεία σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων, αλλά το κέρδος του στρατιωτικό-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Η ιστορία αρχίζει το 1924, όταν η Interessen Gemeinschaft Farben (IG Farben), μια γερμανική εταιρεία κατασκευής χημικών, άρχισε τη λήψη δανείων από αμερικανικές τράπεζες, προχωρώντας σταδιακά στη δημιουργία του τεράστιου IG Farben καρτέλ (θα τη θυμάστε φαντάζομαι την εταιρία σε σχέση με την πρόσφατη έρευνα περί "περιβαλλοντικών οργανώσεων" και WWF...). Το 1928 ο Henry Ford και η American Standard Oil Company ( οι Rockefellers) συγχωνεύθηκαν με την IG Farben.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 υπήρχαν πάνω από εκατό αμερικανικές εταιρείες, είχαν θυγατρικές και συνεργάζονταν με τη Γερμανία. Η I.G. Farben Αμερικής ελέγχονταν από μια εταιρεία χαρτοφυλακίου, την American IG Farben, στο διοικητικό συμβούλιο

της οποίας αναφέρονται οι:

• Edsel Ford, πρόεδρος της Ford Motor Company,
• Chas. E. Mitchell, πρόεδρος της National City Bank of New York των Rockefeller,

foto: The Brothers Rockefeller κάτω ο P. Warburg

• Walter Teagle, Πρόεδρος του Standard Oil Νέας Υόρκης,

• Paul Warburg, πρόεδρος της Federal Reserve και αδελφός του Max Warburg, χρηματοδότη του γερμανικού πολέμου,

• Herman Metz, διευθυντής της Τράπεζας Manhattan, που ελέγχεται από τους Warburgs, και
• μια σειρά από άλλα μέλη, τρία από τα οποία καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια του Γερμανικού πολέμου.

Εκόνα: ο Carl Krauch στη δίκη της Νυρεμβέργης για την IG Farben, από το βιβλίο του Borkin, Joseph: Die unheilige Allianz der I.G. Farben; eine Interessengemeinschaft im Dritten Reich (H ανίερη IG Farben: μία κοινονοία συμφερόντων του Γ΄Ραιχ) – Campus Verlag: Frankfurt/Main, New York 1979, 1990 (Bd. 1030).

Το 1939 στα πλαίσια της συμφωνίας Alted, ανάμεσα στην αμερικανική εταιρεία Αλουμινίου ALCOA (American Aluminum Company), που τότε ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός φθοριούχου νατρίου στον κόσμο, και την Dow Chemical Company μετέφεραν η τεχνολογία τους στη Γερμανία. Η Colgate, η Kellogg, η Dupont (τις πρώτες τις ξέρετε μέχρι σήμερα πολύ καλά, την τελευταία την συναντάμε επίσης συχνότατα εξ αιτίας της εμπλοκής της στα μεταλλαγμένα και γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα -κολοσσός στα χημικά και παραγωγός ινών ναύλον) και πολλές άλλες εταιρείες τελικά υπέγραψαν συμφωνίες σύμπραξης με την IG Farben, δημιουργώντας ένα ισχυρό λόμπι που έχει βαπτιστεί "η μαφία του φθορίου" (Stephen 1995).

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η αμερικανική κυβέρνηση έστειλε τον Charles Eliot Perkins, ερευνητή στο χώρο της χημείας, της βιοχημεία, της φυσιολογίας και της παθολογίας, για να αναλάβει τα μεγάλα χημικά εργοστάσια Farben στη Γερμανία. Οι γερμανικοί χημικοί μίλησαν τότε στον Perkins για ένα καθεστώτος που είχαν διαμορφώσει κατά τη διάρκεια του πολέμου, το οποίο είχε υιοθετήσει και προσαρμόσει το γερμανικό Γενικό Επιτελείο.

Του περιέγραψαν στην ουσία την προσπάθειά τους να έχουν τον έλεγχο του πληθυσμού σε οποιαδήποτε περιοχή, εφαρμόζοντας μαζική "θεραπευτική" αγωγή μέσω του πόσιμου νερού, το οποίο προηγουμένως μόλυναν με φθοριούχο νάτριο. Πρόκειται για μια τακτική που χρησιμοποιήθηκε στα γερμανικά και ρωσικά στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, ώστε να κάνουν τους φυλακισμένους "ηλίθιους και πειθήνιους" (Stephen 1995).

Η Farben κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε αναπτύξει σχέδια φθορίωσης των κατεχόμενων χωρών, διότι είχε διαπιστωθεί ότι με τη φθορίωση προκαλούνται ελαφρές ζημιές σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου, καθιστώντας πιο δύσκολο στο άτομο που υφίσταται τη φθορίωση να υπερασπιστεί την ελευθερία του και καθιστά το άτομο πιο πειθήνιος απέναντι στην εξουσία. Το φθόριο είναι μία από τις ισχυρότερες αντι-ψυχωτικές ουσίες που είναι γνωστές και περιέχεται στο 25% των ισχυρών ηρεμιστικών.

Δεν προκαλεί βέβαια έκπληξη ότι το καθεστώς του Χίτλερ εφάρμοζε τον ελέγχου του νου μέσω χημικών ουσιών, αλλά ο Αμερικανικός Στρατός συνέχισε την ναζιστική έρευνα, διερευνώντας για τεχνικές που θα ήταν χρήσιμες στην εξουδετέρωση του εχθρού ή τον εμποτισμό με φάρμακα ενός ολόκληρου έθνους. Όπως αναφέρεται στην έκθεση Rockefeller, μια σύντομη ενημέρωση για τις ενέργειες της CIA, «το πρόγραμμα των ναρκωτικών** ήταν μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου προγράμματος της CIA που αφορούσε τη μελέτη για τον έλεγχο της συμπεριφοράς του ανθρώπου" (Stephen 1995).

Ο «μύθος πρόληψης της τερηδόνας» που συνδέεται με το φθόριο, προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες του 1939, όταν ένας επιστήμονας, ο Gerald J. Cox, -που εργαζόταν για την ALCOA, τη μεγαλύτερη παραγωγό τοξικών αποβλήτων φθορίου που τότε απειλούνταν με αγωγές για να καταβάλει αποζημιώσεις εξαιτίας βλαβών που προκάλεσε με τα απόβλητα φθορίου-, χρησιμοποίησε φθόριο σε αρουραίους στο εργαστήριο του, καταλήγοντας στο "συμπέρασμα" ότι το φθόριο μειώνει το "σάπισμα" των δοντιών και υποστήριξε ότι πρέπει να προστεθεί στο νερού του έθνους.

Το 1947, ο Oscar R. Ewing, δικηγόρος της ALCOA για πολύ καιρό, διορίστηκε επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (Federal Security Agency), μια θέση που τον έθεσε ταυτόχρονα επικεφαλή της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας (Public Health Service - PHS). Κατά τη διάρκεια των επόμενων 3ων ετών, 87 νέες αμερικανικές πόλεις άρχισαν να φθοριώνουν το πόσιμο νερό τους, συμπεριλαμβανομένου της πόλης Michigan όπου έτρεχε πιλοτικά η μελέτη φθορίωσης του νερού, καταργώντας έτσι τα αντικειμενικά κριτίρια της επιστημονικής μελέτης για την ασφάλειας και την ωφέλεια της παροχής φθορίου, πριν καν ολοκληρωθεί ποτέ η μελέτη.

Η αμερικανική "εκπαίδευση και έρευνα", χρηματοδοτήθηκε από την Βιομηχανία Αλουμινίου, Λιπασμάτων και Βιομηχανίας Όπλων που αναζητούσε μια διέξοδο για να ξεφορτωθεί μεν όλη την ποσότητα των βιομηχανικών αποβλήτων φθορίου, έχοντας ταυτόχρονα όμως και κέρδος. Η «ανακάλυψη» πως (τάχα) επωφελήθηκαν τα δόντια από το φθόριο, πληρώθηκε από τον βιομηχανικό κλάδο που έπρεπε να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι σε "αγωγές από εργαζομένους και κοινότητες που είχαν δηλητηριαστεί από τις βιομηχανικές εκπομπές φθορίου" (Bryson 1995) και έτσι μετέτρεψαν μία υποχρέωση σε πλεονέκτημα.

Η σωστή απομάκρυνση του φθορίου, που ήταν ένα συστατικό αποβλήτων από διαδικασίες κατασκευής εκρηκτικών υλών, λιπασμάτων και άλλων «ειδών ανάγκης», ήταν μία πολύ δαπανηρή διαδικασία και μέχρι τη στιγμή που ανακαλύφθηκε μια «χρήση» στην Αμερική, η πρόσθεση του δηλαδή στην υδροδότηση, η ουσία θεωρούνταν μόνο τοξικό, επικίνδυνο απόβλητο. (Θυμηθείτε εδώ και άλλες τέτοιες πρακτικές... ακόμη και στη χώρα μας όπου βιομηχανίες για να αποφύγουν τη σωστή διαχείριση των αποβλήτων τους χρηματοδοτούν έρευνες ώστε να βρεθεί κάποια χρησιμότητα για τα -πιθανών- επικίνδυνα απόβλητα τους...)

Μέσω μίας ύπουλης εκ νέου δημόσιας εκπαίδευσης που εφαρμόστηκε, το φθόριο, το απόβλητο, έγινε η δραστική ουσία φθοριούχων παρασιτοκτόνων, μυκητοκτόνων, ποντικοφάρμακων, αναισθητικών, ηρεμιστικών φθοριούχων φαρμακευτικών προϊόντων, καθώς και μιας σειράς βιομηχανικών και οικιακών προϊόντων, φθοριούχων οδοντιατρικών διαλυμάτων για πλύσεις και οδοντόκρεμες.

Το φθόριο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εισοδήματος βιομηχανικών και φαρμακευτικών εταιριών -της τάξης πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, ώστε για όποιους προσπαθήσουν οποιαδήποτε ανάκληση του, από τη στιγμή που υποστηρίζονται οικονομικά οι μελέτες αυτών που είναι υπέρ της φθορίωσης,

• καθίστατε οικονομικά αδύνατη,
• νομικά αδιανόητη και
• δυνητικά καταστροφική για την καριέρα και τη φήμη τους.

(Ποιός να τα βάλει με τα "μεγαθήρια"?)

Ο Edward Bernays, γνωστός επίσης και ως ο πατέρας του PR*(Public relations) ή ο original spin doctor, χρηματοδοτούμενος από βιομηχάνους των ΗΠΑ σε μια προσπάθεια να ενθαρρυνθεί η δημόσια αποδοχή του φθορίου, ξεκίνησε μια εκστρατεία εξαπάτησης για να πείσει την κοινή γνώμη. Ο Barnays έλεγε χαρακτηριστικά:

"μπορείτε να καταστήστε αποδεκτή σχεδόν οποιαδήποτε ιδέα εάν οι γιατροί είναι υπέρ της. Οι πολίτες είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν ένα γιατρό, διότι αποτελεί μια "αρχή" για τους περισσότερους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το πόσο αυτός γνωρίζει ή δεν γνωρίζει"(Bryson 2004).

Οι γιατροί που ενέκριναν τη φθορίωση δεν γνώριζαν ότι οι έρευνες ασφάλειας που ενοχοποιούσαν το φθόριο ή αποσιωπούνταν ή δεν διεξαγόταν καν. Το Φθόριο εξομοιώθηκε με την επιστημονική πρόοδο και εφόσον είχε παρουσιαστεί στο κοινό ως ενισχυτική για την υγεία ουσία, προστέθηκε και στο περιβάλλον για το "καλό"των παιδιών. Εκείνοι που αντιτίθενται στη φθορίωση είχαν απορριφθεί ως μανιακοί, κομπογιαννίτες και τρελοί.

Το Φθόριο έγινε αδιαπέραστο στην κριτική διότι έδρασε μια αδυσώπητη επιθετική επικοινωνιακή πολιτική (PR), αλλά και λόγω της συνολικής του τοξικότητας. Σε αντίθεση με τις χημικές ουσίες που έχουν χαρακτηριστικά αποτελέσματα (αφήνουν την "υπογραφή" τους), το φθόριο, είναι ένα συστημικό δηλητήριο, που παράγει μια ολόκληρη σειρά από προβλήματα υγείας, γι 'αυτό τα αποτελέσματα του είναι πιο δύσκολο να διαγνωστούν (ως αποτελέσματα της δράσης του).

Πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά στρατιωτικά έγγραφα όπως του Manhattan Project, φανερώνουν πως το φθόριο είναι το κλειδί στη χημική παραγωγή ατομικής βόμβας και εκατομμύρια τόνοι φθορίου ήταν απαραίτητοι για την κατασκευή βόμβων ουρανίου και πλουτωνίου. Η δηλητηρίαση από Φθόριο -και όχι η ακτινοβολία- αναδείχθηκε ως ο μεγαλύτερος χημικός κίνδυνος για την υγεία τόσο των εργαζομένων όσο και των γύρω κοινοτήτων.

Οι επιστήμονες που εργάστηκαν για την ατομική βόμβα, είχαν διαταχθεί να παράσχουν στοιχεία χρήσιμα για την άμυνα σε περίπτωση προσφυγής σε δικαστική αγωγή, οπότε άρχισαν κρυφά δοκιμές φθορίου σε ανυποψίαστους ασθενείς νοσοκομείων και σε διανοητικά καθυστερημένα παιδιά. "Ο Αύγουστος 1948, Εφημερίδα του Αμερικανικού Οδοντιατρικού Συνδέσμου (American Dental Association) δείχνει ότι τα αποδεικτικά στοιχεία των δυσμενών επιπτώσεων από το φθόριο είχαν λογοκριθεί από την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ για λόγους "εθνικής ασφάλειας"(Griffiths 1998). Η μόνη έκθεση που δημοσιεύτηκε δήλωνε ότι το φθόριο είναι ασφαλές για τον άνθρωπο στο μικρές δόσεις.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο Dr. Harold C. Hodge, που ήταν τοξικολόγος για τον αμερικανικό στρατό στο Manhattan Project, ήταν ο πρώτος επιφανής επιστήμονας που υποστήριξε την φθορίωση του νερού. Ενώ όμως ο Δρ Hodge ήταν καθησυχαστικός στα συνέδρια για την ασφάλεια της φθορίωσης νερού, συγκαλυμμένα διεξήγαγε ένα από τα πρώτα πειράματα φθορίωσης του νερού των ανυποψίαστων πολιτών της Αμερικής στο Newburgh της Νέας Υόρκης και επιπλέον μελετούσε κρυφά τα βιολογικά δείγματα πολιτών του Newburgh στο εργαστήριο του στο Πανεπιστημίου του Rochester.

Δεδομένου ότι δεν υπήρξαν νομικά εμπόδια κατά την απόκρυψη των επιστημονικών δεδομένων, όταν δημοσιεύθηκε πως (δήθεν) το μοναδικό συμπέρασμα που προέκυπτε από αυτά τα πειράματα ήταν ότι το φθόριο ήταν ασφαλές σε χαμηλές δόσεις, η ίδια αυτή δήλωση στάθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη για την ετυμηγορία του στρατού των ΗΠΑ που φοβόταν αγωγές για πρόκληση βλαβών μέσω του φθορίου, από τους εργαζομένους σε εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας και τα εργοστάσια πυρομαχικών.

Η ρύπανση με φθόριο, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισαν νομικά οι βασικοί βιομηχανικοί τομείς των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Μια μυστική ομάδα δικηγόρων μεγάλων εταιρειών, γνωστή ως Επιτροπή Δικηγόρων Φθορίου (Fluorine Lawyers Committee), στα μέλη της οποίας περιλαμβάνονται η US Steel, ALCOA, Kaiser Aluminum, και Reynolds Metals, ανέθεσε μία έρευνα στo Εργαστήριο Kettering του Πανεπιστημίου του Cincinnati που "να παρέχει πυρομαχικά" (Bryson 2004) για τις εταιρείες εκείνες που θα χρειαζόταν να "αγωνιστούν"ενάντια σε ένα κύμα πολιτών με αξιώσεις για τη ζημία που τους προκλήθηκε με το φθόριο.

Η Επιτροπή των Δικηγόρων Φθορίου και οι "πρέσβεις" τους είχαν συχνή και προσωπική επαφή με τους ανώτερους υπαλλήλους του Ομοσπονδιακού Εθνικού Ινστιτούτου Οδοντιατρικής Έρευνας και είχαν συνεννοηθεί στο «θάψιμο» της 40χρονης μελέτης Kettering, η οποία έδειχνε ότι το φθόριο δηλητηρίαζε τους πνεύμονες και τους λεμφαδένες σε πειραματόζωα. Τα ιδιωτικά συμφέροντα, επεδίωκαν συστηματικά να καταστρέψουν τη σταδιοδρομία και να λογοκρίνουν πληροφορίες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι

• ποτέ δεν θα χρηματοδοτούνταν επιστημονικές μελέτες που δημιουργούσαν αμφιβολίες για την ασφάλεια του φθορίου και πως
• ποτέ δεν θα δημοσιευόταν ακόμη και αν συνέβαινε να βρουν χρηματοδότηση.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η έρευνα που διεξήγαγε στο Harvard η τοξικολόγος Phillis Mullenix έδειξε

• ότι το φθόριο στο νερό μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του δείκτη νοημοσύνης και
• πως σε αρουραίους προκαλεί έντονα συμπτώματα που μοιάζουν με αυτά της διαταραχής της προσοχής και της υπερκινητικότητας (ADHD).

Μόλις λίγες ημέρες πριν γίνει δεκτή για δημοσίευση η έρευνα της Mullenix, απολύθηκε από τη θέση της διευθύντριας τοξικολογίας στο Forsyth Dental Center στη Βοστόνη. Στη συνέχεια το αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (NIH) απέρριψε την αίτηση της για άδεια, ώστε να συνεχίσει την έρευνα της σχετικά με τις επιπτώσεις του φθορίου στο κεντρικό νευρικό σύστημα, όταν μια ομάδα του NIH της είπε ότι "το φθόριο δεν έχει επιπτώσεις στο κεντρικό νευρικό σύστημα, " (Griffiths 1998).

Παρά τα αυξανόμενα στοιχεία ότι είναι επιβλαβές για τη δημόσια υγεία, οι αμερικανικές ομοσπονδιακές και κρατικές υπηρεσίες υγείας και οι μεγάλοι οδοντιατρικοί και ιατρικοί οργανισμοί, όπως η American Dental Association (ADA), εξακολουθούν να προωθούν και να διαφημίζουν το φθόριο.

Η φθορίωση του Νερού συνεχίζεται, παρά την σθεναρή στάση εναντίον της από την πλευρά των επιστημόνων της ίδιας της Υπηρεσίας Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA), μέσω της Ένωσης τους με την ονομασία Chapter 280 ("κεφάλαιο 280") του Εθνικού Θησαυροφυλακίου Ενώσεων Εργαζομένων (National Treasury Employees Union).

Ο Δρ Γουίλιαμ Hirzy, αντιπρόεδρος του Chapter 280 , δήλωσε ότι

"το φθόριο (που προστίθεται στο νερό των κοινοτήτων) είναι ένα επικίνδυνο απόβλητο και υπάρχουν σημαντικές αποδείξεις των δυσμενών επιπτώσεων του στην υγεία, σε αντίθεση με τη δημόσια αντίληψη, ενώ δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου στοιχεία για τα σημαντικά του οφέλη". (Mullenix 1998).

Αν και το φθόριο είναι μέχρι πενήντα φορές πιο τοξικό από το διοξείδιο του θείου, ακόμη δεν έχει καταγραφεί ως ατμοσφαιρικός ρύπος στα αμερικανικά "νομοσχέδια για καθαρό αέρα" (Clean Air Act).

Χιλιάδες τόνοι βιομηχανικών αποβλήτων φθορίου χύνονται στις παροχές πόσιμου νερού σε όλη τη Βόρεια Αμερική, δήθεν για να βοηθήσουν τα αστραφτερά χαμόγελα των παιδιών μας, ενώ η μεγάλη βιομηχανία στις ΗΠΑ έχει το πλεονέκτημα να πετά στο περιβάλλον όσα απόβλητα φθορίου της αρέσει, χωρίς καμία υποχρέωση της για μέτρηση των εκπομπών και δίχως να θεωρούνται καν υπεύθυνοι για τη δηλητηρίαση ανθρώπων, ζώων ή της βλάστησης.

Τον Αύγουστο του 2003, το ΥΠΠ ζήτησε από το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας, το σκέλος της έρευνας της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (NAS), να αξιολογήσουν εκ νέου τα πρότυπα ασφάλειας φθορίωσης του νερού μέσω της αναθεώρησης πρόσφατης επιστημονικής βιβλιογραφίας, διότι η τελευταία αναθεώρηση του 1993 είχε σημαντικά κενά στον τομέα της έρευνας .

"Ούτε η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) και ούτε το Εθνικό Ινστιτούτο για την Οδοντιατρική Έρευνα (NIDR), ούτε η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής έχει καμία απόδειξη σχετικά με την ασφάλεια ή την αποτελεσματικότητα φθορίου" (Sterling 1993).

Η Διεθνής Ακαδημία Στοματικής Ιατρικής και Τοξικολογίας (International Academy of Oral Medicine and Toxicology) έχει ταξινομήσει το φθόριο ως δίχως έγκριση οδοντιατρικό φάρμακο, λόγω είναι υψηλής τοξικότητας του ενώ στο Τοξικολογικό Πρόγραμμα του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου των ΗΠΑ (US National Cancer Institute Toxicological Program) έχει βρεθεί ότι το φθόριο είναι ένα "διφορούμενο καρκινογόνο" (Maurer 1990).

Επί του παρόντος, η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνεχίζει να θεσπίζει περαιτέρω συστήματα φθορίωσης σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του Νόμου περί Υδάτων (Water Act) που ψηφίστηκε το Νοέμβριο του 2003, ο οποίος νόμος κατέστησε πλέον αδύνατη κάθε αστική ή ποινική δίωξη σε βάρος των επιχειρήσεων ύδρευσης ως αποτέλεσμα προσθήκης φθορίου στο δημόσιο-πόσιμο νερό.

Σε μια κοινωνία όπου τα προϊόντα που περιέχουν αμίαντο, μόλυβδο, βηρύλλιο και πολλές άλλες καρκινογόνες ουσίες έχουν αποσυρθεί από την αγορά, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το φθόριο αγκαλιάζεται τόσο έντονα και τυφλά. Φαίνεται παράλογο ότι εμείς πληρώνουμε τη διάθεση των τοξικών αποβλήτων της χημικής βιομηχανίας με την πρόσθεση του στο νερό μας.

Η απόκρυψη των κινδύνων ρύπανσης του φθορίου από το κοινό είναι μια δουλειά συνωμοσίας καπιταλιστικού στυλ και επικών διαστάσεων, που επήλθε επειδή ένα ισχυρό λόμπι επιθυμεί να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη, προκειμένου να προστατεύσει τα δικά της οικονομικά συμφέροντα.

"Αυτοί που χειρίζονται αυτόν τον αόρατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν αόρατη κυβέρνηση, η οποία είναι η πραγματική εξουσία αποφάσεων της χώρας μας... το μυαλό μας είναι μοντελαρισμένο, τα γούστα μας προσχεδιασμένα, οι ιδέες μας έχουν προ-προταθεί σε μεγάλο βαθμό από άνδρες για τους οποίους που δεν έχουμε ακούσει ποτέ" (Bernays 1991 ).

************************************************************************************
Πηγή: ekoscommunications.com

Σημειώσεις:
*Public relations (PR) είναι η πρακτική διαχείρησης τς ροής πληροφοριών ανάμεσα σε ένα οργανισμό και το κοινό.

**στο ρόλο που έπαιξε η CIA, αλλά και η DuPont για την εξάπλωση του μύθου των ναρκωτικών θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο

Φθόριο: δηλητήριο στην οδοντόπαστα & το νερό -μέρος 4ο.

της Βίκυς Χρυσού
Στις προηγούμενες αναρτήσεις είδαμε λίγο-πολύ πως και ποιοι, πριν από 80 περίπου χρόνια αποφάσισαν την εισαγωγή του φθορίου στο νερό των ΗΠΑ, αλλά και της Αγγλίας και άλλων χωρών και πως μία προπαγάνδα δίχως προηγούμενο έβαλε το τοξικό φθόριο μέσα στις οδοντόπαστες.

Μολονότι στην κοινή γνώμη έχει -δυστυχώς- επικρατήσει ο μύθος, πως το φθόριο ωφελεί τα δόντια, δεν υπάρχει καμία μακροχρόνια ιατρική μελέτη που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Μάλιστα η μοναδική αιτιολόγηση για τη φθορίωση του νερού είναι ακριβώς αυτή η "θετική" επίδραση του στα δόντια -που επικαλούνται αυθαίρετα- και είναι το μόνο "φάρμακο", υπ' αυτή την έννοια, που χορηγείται επισήμως μέσα από το πόσιμο νερό (!), ενώ δεν έχει καν σχετική έγκριση ως τέτοιο...

Γιατί? Γιατί η εισαγωγή αυτού του τοξικού δηλητηρίου στις οδοντόπαστες, στο νερό και κατά προέκταση σε κάθε τρόφιμο, χυμό ή αναψυκτικό, που παρασκευάζεται με φθοριωμένο νερό, δεν βασίστηκε σε ανακαλύψεις της ιατρικής, αλλά σε πιέσεις βιομηχανικών κολοσσών κυρίως από το χώρο της επεξεργασίας αλουμινίου, κατασκευής όπλων και βλημάτων, όπως και τς χημικής βιομηχανίας.

Το τοξικό φθόριο από τα απόβλητά τους δεν έπρεπε να τους κοστίζει για τη διαχείριση του, αλλά "όφειλε" -κατά τη διεστραμμένη τους αντίληψη- να τους αποφέρει κέρδη και χρήματα, ... εις βάρος της υγείας των ανθρώπων. Ενώ παράλληλα το "θετικό προφίλ" που του σχεδίασαν με δόλο, τους προστάτεψε από χιλιάδες αγωγές ανθρώπων και κοινοτήτων που είχαν υποστεί βλάβες στην υγεία τους από τα απόβλητα και τα αέρια φθορίου.

Αντίθετα μάλιστα από τις διαφημίσεις που μέχρι σήμερα κάνουν συστηματική πλύση εγκεφάλου -υπέρ του φθορίου- και παρά τον πόλεμο που συνεχίζουν να κάνουν οι "ενδιαφερόμενες βιομηχανίες και εταιρείες" ενάντια σε κάθε επιστήμονα και ερευνητή, που τολμά να μιλά για τους κινδύνους, υπάρχει σήμερα πλήθος δημοσιευμένων μελετών που αποδεικνύουν τα προβλήματα που προκαλεί το φθόριο στην υγεία μας.

Φθόριο και Καρκίνος

Η μακροχρόνια έρευνα και ο αγώνας του Dr Yamouyannis, όπως αναλύεται στο βιβλίο του "Fluoride: The Aging Factor", αλλά και άλλες ανάλογες μελέτες, δείχνουν πως

• -πέρα από τη φθορίωση των δοντιών-,

το φθόριο

• είναι ένας παράγοντας γήρανσης,
• καταστρέφει τα οστά, δημιουργώντας "προδιάθεση" για κατάγματα
• προκαλεί οστεοσάρκωμα -δηλαδή καρκίνο των οστών!- αλλά το ακόμη χειρότερο
• προκαλεί βλάβες στα χρωμοσώματα και κατ' επέκταση στο στο γενετικό κώδικα!

Στις γενετικές βλάβες ειδικά, αναφέρονται στο βιβλίο του Δρ. Yamougiannis μία σειρά από έρευνες άλλων επιστημόνων από το 1973 έως το 1985 -βλέπε πίνακες.

Year	Institution	Animal	Findings
1973	Russian Research Institute of Industrial Health & Occupational Diseases (USSR)	rat	fluoride causes genetic damage
1974	Columbia University College of Physicians & Surgeons (USA)	mouse/ sheep/ cow	fluoride causes genetic damage
1978	Pomeranian Medical Academy (Poland)	human WBCs	fluoride causes genetic damage
1979	National Institute of Dental Research (USA)*	mouse	fluoride does not cause genetic damage*
1981	Institute of Botany, Baku (USSR)	rat 3 studies	fluoride causes genetic damage
1982	University of Missouri, Kansas City (USA)	mouse	fluoride causes genetic damage
1983	Kunming Institute of Zoology, Kunming (Peop. Rep. China)	deer	fluoride causes genetic damage
1983	Kunming Institute of Zoology, Kunming (Peop. Rep. China)	human WBCs	fluoride causes genetic damage
1984	Nippon Dental University, Tokyo (Japan)	hamster embryo cell	fluoride causes genetic damage
1984	Nippon Dental University, Tokyo (Japan)	human cell culture	fluoride causes genetic damage
1985	Medical Research Council, Edinburgh (UK)	human WBCs	fluoride causes genetic damage

Ας δούμε όμως και μία σειρά από άλλες εξίσου σοβαρές επιπτώσεις του φθορίου στην ανθρώπινη υγεία, όπως αυτές έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα.

Φθόριο και εγκέφαλος

Το φθόριο μπορεί να βλάψει σοβαρά τον εγκέφαλο και ειδικά αυτός ο τομέας απασχολεί ιδιαίτερα εντατικά τις έρευνες που γίνονται σήμερα.

Για τη σχέση φθορίου-εγκεφάλου μέχρι τώρα υπάρχουν τουλάχιστον 18 μελέτες από την Κίνα, την Ινδία, το Ιράν και το Μεξικό, οι οποίες φανερώνουν πως η έκθεση σε αυξημένα επίπεδα φθορίου συνδέεται με μείωση του IQ στα παιδιά. Οι επιπτώσεις μάλιστα του Φθόριο στο IQ εντείνονται στα παιδιά που παρουσιάζουν ταυτόχρονα χαμηλή έκθεση στο ιώδιο.

• 3 μελέτες (Yu 1996, Du 1992, Han 1989) έχουν διαπιστώσει ότι το φθόριο συσσωρεύεται στον εγκέφαλο του εμβρύου, προκαλώντας ζημίες στα κύτταρα και τους νευροδιαβιβαστές
• και 1 μελέτη (Li 2004) έχει διαπιστώσει σχέση ανάμεσα στην έκθεση εμβρύου σε φθόριο κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και σε προβλήματα συμπεριφοράς νεογνών.

Πολλές πρόσφατες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι ακόμη και η έκθεση ενηλίκων στο φθόριο μπορεί να οδηγήσει σε διαταραχές του κεντρικού νευρικού συστήματος (ιδιαίτερα έντονα στους εργάτες βιομηχανιών).

Τα πορίσματα πρόσφατων μελετών σχετικά με νευρολογικές επιπτώσεις σε ανθρώπους που εκτίθενται στο φθόριο, είναι ανάλογα με τα ευρήματα περισσότερων από 40 μελετών σε ζώα που είχαν δημοσιευτεί ήδη από το 1992. Όπως και οι μελέτες σε ζώα έτσι και οι μελέτες σε ανθρώπους αναφέρουν προβλήματα στη διαδικασία μάθησης και μνήμης.

Οι μελέτες σε ζώα έχουν επίσης παρουσιάσει σημαντικές αποδείξεις για την άμεση τοξική επίδραση του φθορίου στον εγκεφαλικό ιστό, ακόμα και σε επίπεδα τόσο χαμηλά όσο το 1 ppm που είναι η ποσότητα του φθορίου στο νερό [των ΗΠΑ](Varner 1998). Οι συνέπειες αυτές ανάμεσα σε άλλα περιλαμβάνουν:

• - Βλάβες στον ιππόκαμπο
• - Αύξηση της αφομοίωσης αλουμινίου, που συνδέεται άμεσα με τη νόσο Αλτσχάιμερ και κατά προέκταση με τις βλάβες από χημικούς αεροψεκασμούς (chemtrails)...
• - Επιδείνωση των βλαβών που προκαλούνται από έλλειψη ιωδίου και
• - Συσσώρευση φθορίου στην επίφυση (Που σημαίνει πως δρα ανασταλτικά στην ίδια τη συνείδηση, αφού η επίφυση -3ο μάτι ή αλλιώς 6ο τσάκρα- συνδέεται άμεσα με την ανθρώπινη συνειδητότητα και πνευματικότητα.)

Φθόριο και προβλήματα συμπεριφοράς

Η Dr. Phyllis Mullenix μελέτησε ιδιαίτερα τη χημική ένωση

Sodium fluoride(via wikipedia)
IUPAC name	[show] Sodium fluoride
Other names	Florocid
Identifiers
CAS number	[7681-49-4]
EC number	231-667-8
UN number	1690
RTECS number	WB0350000
Properties
Molecular formula	NaF
Molar mass	41.99 g/mol
Appearance	White solid
Density	2.558 g/cm3
Melting point	993 °C
Boiling point	1700 °C
Solubility in water	4.13 g/100 g (25 °C)
Hazards
MSDS	Sodium fluoride MSDS
EU classification	Toxic (T) Irritant (Xi)
EU Index	009-004-00-7
NFPA 704	0 3 0
R-phrases	R25, R32, R36/38
S-phrases	(S1/2), S22, S36, S45
Flash point	Non-flammable
LD50	52–200 mg/kg (oral in rats, mice, rabbits)[1]
Related compounds
Other anions	Sodium chloride Sodium bromide Sodium iodide
Other cations	Lithium fluoride Potassium fluoride Rubidium fluoride Caesium fluoride
Related compounds	TASF reagent
Except where noted otherwise, data are given for materials in their standard state (at 25 °C, 100 kPa) Infobox references

φθοριούχο νάτριο (Sodium fluoride NaF), -παράγωγα της οποίας χρησιμοποιούνται στις οδοντόπαστες μέχρι σήμερα και που χρησιμοποιούνταν στη φθορίωση του νερού-, σε μία σειρά από πειράματα με αρουραίους. Η μελέτη της αυτή δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Neurotoxicology and Teratology journal το 1995.

Σε συνέντευξη της στο fluoridealert.org, η ίδια αναφέρει πως:

"Η μελέτη διαπίστωσε ουσιαστικά τρία πράγματα.

Πρώτα από όλα, ότι αν τεθεί φθοριούχο νάτριο στο νερό των νεαρών ζώων, που με την πάροδο του χρόνου - μερικές εβδομάδες στα μέτρα της ζωής αρουραίων- θα αναπτύξουν αλλαγές στη συμπεριφορά τους.

Η αλλαγή αυτή στην πορεία παίρνει τη μορφή υπο-κινητικότητας. (...) Το συγκεκριμένο μοντέλο υποκινητικότητας ήταν εντυπωσιακά όμοιο με το μοντέλο που είχα δει να εμφανίζεται από ουσίες ή φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της οξείας λεμφοκυτταρικής λευχαιμίας σε παιδιά, τα οποία προκαλούν κλινικά ελλείμματα στο IQ.

Το συγκεκριμένο μοτίβο ... εμφανίζεται επίσης όταν εκτίθενται τα ζώα σε ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία και στεροειδή ... είδα ότι η ομοιότητα ήταν πολύ εντυπωσιακή.

Η πρώτη διαπίστωση ήταν δηλαδή πως τα μικρά ζώα που έχουν εκτεθεί, γίνονται υπο-κινητικά (hypoactive).

Επίσης, διαπιστώθηκε ότι αν αρχίσει η έκθεση σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, θα έχουν μεν την ίδια πορεία, αλλά θα αποκτήσουν [την υποκινητικότητα] σε χαμηλότερο επίπεδο φθορίου στο αίματος, από ότι τα μικρά ζώα. Γι 'αυτό και ανέφερα ότι τα μεγαλύτερα ζώα ήταν πιο ευπαθή στο φθόριο στο πόσιμο νερό και ιδίως τα θηλυκά.

Ένα μέρος όλης αυτής της εργασίας- του τι συμβαίνει σε διαφορετικές ηλικίες - με οδήγησαν να κάνω και προγεννητική μελέτη. Επειδή ήθελα να δω τι θα μπορούσε να προκαλέσει μία ειδική έκθεση στην προγεννητική κατάσταση, δίνοντας μία μοναδική δόση φθοριούχου νατρίου σε μια συγκεκριμένη ηλικία, κατά την οποία ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου βρίσκεται σε ανάπτυξη. [Να δω] δηλαδή εάν εμφανιζόταν οποιοδήποτε τύπος μόνιμης βλάβης συμπεριφοράς όταν μεγαλώσει το έμβρυο.

Δώσαμε λοιπόν μία μοναδική ένεση στη μητέρα, που δεν είχε υποστεί καμία άλλη μορφή έκθεσης σε φθόριο και όταν αυτά τα νεογνά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εμφάνισαν πράγματι μια μόνιμη αλλαγή [συμπεριφοράς]. Το πρότυπο αυτό εμφάνιζε πολύ διακριτές αλλαγές που είναι συμβατές με την υπερκινητικότητα."

Όπως εξηγεί παρακάτω, η φαινομενικά αντιφατική βλάβη στη συμπεριφορά (υπο- και υπερ-κινητικότητα) οφείλεται στο γεγονός πως πλήττονται διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου από το φθόριο, ανάλογα με τη φάση ανάπτυξης του.

Η ίδια επιστήμονας διαπίστωσε πως αντίθετα από τις προηγούμενες (προπαγανδιστικές...) έρευνες που εμφάνιζαν ως αποτέλεσμα, πως αποκλείεται να διαπερνά το φθόριο την προστατευτική μεμβράνη του εγκεφάλου, αυτό στην πραγματικότητα συμβαίνει!

Όχι μόνο τη διαπερνά, αλλά συγκεντρώνεται σε συγκεκριμένες θέσεις στον εγκέφαλο και ορισμένες περιοχές συγκέντρωσης φαίνεται να εξαρτώνται και από το φύλο.

Στην ίδια συνέντευξη μάλιστα αναφέρει όλο το παρασκήνιο και την εμπλοκή ανθρώπων του Manhattan Project.

Φθόριο και θυρεοειδής

Σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας των ΗΠΑ (National Research Council), οι περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την έκθεση σε φθόριο, αναφέρουν επιπτώσεις στη λειτουργία του θυρεοειδούς."

Ο βαθμός του κινδύνου που προκύπτει για τη λειτουργία του θυρεοειδή εξ αιτίας του φθορίου καταδεικνύεται άμεσα από το γεγονός ότι - τη δεκαετία του 1970 - οι γιατροί στην Ευρώπη χρησιμοποιούσαν το φθόριο ως φαρμακευτική αγωγή για ασθενείς με υπερ-θυρεοειδισμό. Το φθόριο χρησιμοποιήθηκε διότι διαπιστώθηκε ότι είναι αποτελεσματικό στη μείωση της δραστηριότητας του θυρεοειδούς αδένα - ακόμη και σε δόσεις τόσο χαμηλές όσο και τα 2 mg / ημέρα.

Σήμερα, πολλοί άνθρωποι ζουν σε μολυσμένες από φθόριο κοινότητες, όπου η μη ηθελημένη λήψη φθορίου φτάνει ημερήσιες δόσεις 1.6-6.6 mg, που εμπίπτουν φυσικά στο φάσμα των δόσεων -2 έως 10 mg / ημέρα- που χρησιμοποιούνταν από τους γιατρούς για τη μείωση της δραστηριότητας του θυρεοειδούς σε ασθενείς με υπερθυρεοειδισμό (!).

Παρόλο που μπορεί ο θυρεοειδής ασθενών με υπερθυρεοειδισμό να είναι ιδιαίτερα δεκτικός στις αντι-δράσεις του φθορίου, υπάρχει ανησυχία ότι η τρέχουσα έκθεση των κατοίκων στο φθόριο μπορεί να παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην ευρεία συχνότητα εμφάνισης υπο-θυρεοειδησμού στις ΗΠΑ.

Ο υπο-θυρεοειδισμός, διαγιγνώσκεται συνήθως σε γυναίκες άνω των 40, είναι μια σοβαρή κατάσταση με ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων που περιλαμβάνουν:
κόπωση, κατάθλιψη, αύξηση βάρους, απώλεια μαλλιών, μυϊκούς πόνους, αύξηση των επιπέδων της "κακής" χοληστερόλης (LDL), και τις καρδιακές παθήσεις.
Το φάρμακο (Synthroid) που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία υποθυρεοειδισμού, είναι πλέον ένα από τα πέντε συχνότερα συνταγογραφούμενα φάρμακα στις ΗΠΑ.

Παρ' όλες τις έρευνες και τις μελέτες που έχουν εμφανιστεί μέχρι σήμερα το φθόριο συνεχίζει να προστίθεται στο πόσιμο νερό των

Dihydrogen hexafluorosilicate (via wikipedia)
IUPAC name	[show] Dihydrogen hexafluorosilicate(2−)
Other names	Hexafluorosilicic acid Hydrofluorosilic acid Fluorosilicic acid Fluosilicic acid Silicofluoride
Identifiers
CAS number	16961-83-4
EC number	241-034-8
UN number	1778
RTECS number	VV8225000
Properties
Molecular formula	H2SiF6
Molar mass	144.09 g/mol
Appearance	colourless solution
Density	1.22 g/cm3 (25% soln.) 1.38 g/cm3 (35% soln.) 1.46 g/cm3 (61% soln.)
Melting point	ca. 19 °C (60–70% soln.) <−30 °C (35& soln.)
Structure
Molecular shape	Octahedral SiF62−
Hazards
MSDS	External MSDS
EU classification	Corrosive (C)
EU Index	009-011-00-5
R-phrases	R34
S-phrases	(S1/2), S26, S27, S45
Flash point	Non-flammable
Related compounds
Related hexafluoro silicates	Ammonium hexafluorosilicate Sodium hexafluorosilicate Potassium hexafluorosilicate Magnesium hexafluorosilicate
Related compounds	Hexafluorophosphoric acid Fluoroboric acid
Except where noted otherwise, data are given for materials in their standard state (at 25 °C, 100 kPa) Infobox references

ΗΠΑ, με τη μορφή πλέον του Εξαφθοροπυριτικού οξέως

Aluminium fluoride
Other names	Aluminium (III) fluoride Aluminum trifluoride
Identifiers
CAS number	[7784-18-1], 32287-65-3 (monohydrate) 15098-87-0 (trihydrate)
Properties
Molecular formula	AlF3
Molar mass	83.977 g/mol (anhydrous) 101.022 g/mol (monohydrate) 138.023 (trihydrate)
App/ance	white, crystalline solid odorless
Density	2.88 g/cm (anhydrous) 2.1 g/cm3 1.914 g/cm3 (monohydrate) (trihydrate)
Melting point	1291 °C (anhydrous)
Solubility in water	0.50 g/100 mL (anhydrous)
Hazards
EU classification	Harmful (Xn)[1]
NFPA 704	0 1 0
R-phrases	R22, R36/37/38[1]
S-phrases	S26[1]
Except where noted otherwise, data are given for materials in their standard state (at 25 °C, 100 kPa) Infobox references

(hexafluorosilicic acid -H₂SiF₆. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως
όλες οι ενώσεις εξαφθοροπυριτικών οξέων μετατρέπονται εύκολα σε Φθοριούχο αργίλιο / Aluminium fluoride -AlF₃ δηλαδή φθοριούχο αλουμίνιο!

Όπως φαίνεται και στους πίνακες από τη wikipedia όλες οι ενώσεις φθορίου που αναφέρονται είναι χαρακτηρισμένες στην ΕΕ, ως επικίνδυνες, τοξικές, διαβρωτικές κτλ...

Δεν είναι τουλάχιστον περίεργο που ενώ υπάρχουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί, ενώσεις φθορίου περιλαμβάνονται σε μία σειρά προϊόντων ξεκινώντας από τις

• οδοντόπαστες και φτάνοντας
• σε τροφές,
• χυμούς, κρασιά, μπύρες
• αναψυκτικά τύπου cola,
• τσάγια (π.χ. Lipton Ice Tea)
• έτοιμες φόρμουλες βρεφικής τροφής (!)
• επεξεργασμένα δημητριακά
• ψάρια, κοτόπουλα
• φθοριωμένο επιτραπέζιο αλάτι
• κ.α. επεξεργασμένα τρόφιμα και ροφήματα, που παρασκευάστηκαν με φθοριωμένο νερό?

Επίσης πηγή πρόσληψης φθορίου από τον άνθρωπο μπορεί να είναι:

• τα μαγειρικά σκεύη τεφλόν
• τα τσιγάρα
• φρούτα και λαχανικά που ψεκάστηκαν με φθοριούχα παρασιτοκτόνα
• αναισθητικά

Φθόριο και Ευρώπη

Ακόμη πιο "περίεργη" δε, είναι η πρόσφατη σχετικά απόφαση της ΕΕ να επιτρέπει πλέον την προσθήκη φθοριούχου νατρίου (Sodium fluoride - NaF) στα τρόφημα!

Ο Δρ Robert VERKERK, εκτελεστικός και επιστημονικός διευθυντής του Alliance for Natural Health (ANH) δήλωσε,

"Πώς μπορούν οι λαοί της Ευρώπης να έχουν εμπιστοσύνη στις αποφάσεις της ΕFSA (European Food Safety Authority- Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασφάλειας Τροφίμων), όταν οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί, φαίνεται να αφορούν περισσότερο το πολιτικό ανακάτεμα αριθμών και όχι την ορθή επιστήμη;

Η EFSA δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται από την κριτική αυτή, αφού για διάστημα 3 ετών, την προσεγγίζουμε μέσω δημόσιων διαβουλεύσεων περιγράφοντας τα πολλά προβλήματα ."

"Πέρα από το σοβαρό γεγονός πως περνούν εκτός του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η EFSA και η Κομισιόν είναι το ίδιο αδιαφανής όπως και μεταξύ τους. Η ΕFSA φαίνεται πως παρακάμπτει τους κανόνες που απαιτούνται, για να παρέχει [σε κάποιους] ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα", συνέχισε ο VERKERK.

"Για να το καταφέρει αυτό, άλλαξε δραματικά τις υπέρ-περιοριστικές μεθόδους εκτίμησης του κινδύνου που χρησιμοποιούνται για βασικές βιταμίνες και μέταλλα, τα οποία φαίνεται να είναι ευτυχής που θα απαγορευτούν.

Ενώ με την άποψη της για το φθόριο, αγνοεί μεγάλo μέρος του σώματος της επιστήμης, που επισημαίνει τους σοβαρούς κινδύνους που συνδέονται με το φθόριο και δίνει το πράσινο φως, ακόμη και μετά την παραδοχή, ότι τα περισσότερα παιδιά θα λαμβάνουν συμπληρώματα φθορίου, που θα υπερβαίνουν ακόμη και τα υψηλότερα επίπεδα ασφαλείας που καθορίζονται από την ίδια την EFSA (!)", πρόσθεσε ο Δρ VERKERK.

Επίσης ο Ιατρικός διευθυντής του ANH, ο Δρ Damien Downing, ένας διεθνώς αναγνωρισμένος εμπειρογνωμόνων σχετικά με τις επιπτώσεις χημικών ουσιών του περιβάλλοντος στην υγεία, είπε:

"Είναι ήδη αρκετά άσχημο το βούρτσισμα των δοντιών ή οι πλύσεις στόματος με φθόριο.
Ωστόσο, το άνοιγμα στη χρήση του φθορίου στα συμπληρώματα διατροφής, όταν μάλιστα είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθεί η συνολική ποσότητα φθορίου στην οποία εκτίθεται ένα άτομο, ειδικά σε χώρες όπως η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο όπου τα αποθέματα πόσιμου ύδατος φθοριώνονται, είναι τελείως ανεύθυνο".